آموخته ام که : به انسان ها مانند سکوی پرتاب نگاه نکنم.
آموخته ام که : هرگاه که ترسیده ام ، شکست خورده ام.
آموخته ام که : غرور انسان ها را هرگز نشکنم.
آموخته ام که : انسان های بزرگ هم اشتباه می کنند.
آموخته ام که : اگر مایلم پیام عشق را بشنوم ،
خود نیز بایستی آن را ارسال کنم
آموخته ام که : زندگی را از طبیعت بیاموزم ،
مثل ابر با کرامت باشم .
چون بید متواضع باشم ،
چون سرو ، راست قامت ،
مثل صنوبر ، صبور ،
مثل بلوط مقاوم ،
مثل خورشید با سخاوت و
مثل رود ، روان
ترانه یادم نمیاد ، تنها بدون دوسِت دارم !
بدون که با نبودنت ، قدم قدم بَد میارم !
طلسم‌ِ خوشبختی‌ِ من ، چشمای عاشق‌ِ تو بود !
وقتی که بودی میشد از روزای آفتابی سرود !
با تو میشد به ما رسید !
میشد تو رُ نفس کشید !
میشد طلوع‌ِ ممتدُ ،
تو آینه‌ی چشم‌ِ تو دید !
ترانه یادم نمیاد ، اما هنوز کنارتم !
تو یارِ من نیستی‌ُ من ، تا تَه‌ِ دنیا یارتم !
میشد با دست‌ِ عاشقت یه سقف‌ِ پُر ستاره ساخت !
پیش‌ِ حضورِ روشنت قافیه ساخت ، قافیه باخت !
با تو میشد به ما رسید !
میشد تو رُ نفس کشید !
میشد طلوع‌ِ ممتدُ ،
تو آینه‌ی چشم‌ِ تو دید !
ترانه یادم نمیاد ، اما چشات به یادمه !
خاطره‌ها رُ رَج زدن ، بودن‌ِ من همین دَمه !
ستاره نیس که بشمارم ، خودت باید بیای‌ُ بَس !
با تو میشه ترانه خوند ، تا اوج‌ِ آخرین نفس !
با تو میشه به ما رسید !
میشه تو رُ نفس کشید !
میشه طلوع‌ِ ممتدُ ،
تو آینه‌ی چشم‌ِ تو دید !
یه گُل‌ُ هزارتا گُلدون ! یه غزل صدتا غزلخون !
توی سرسرای آواز ، این همه حنجره مهمون !
بیا از آینه رَد شیم ، بیا پروازُ بَلَد شیم !
بیا بارون‌ُ بفهمیم ! حریف‌ِ این شب‌ِ بَد شیم !
بیا تا آخرِ فریاد ! بیا تا طلوع‌ِ شن‌ْباد !
بیا تا یه ریتم‌ِ تازه ! بیا تا ترانه‌ی شاد !
بیا تا تکرارِ جنون ! بیا تا یخ بستن‌ِ خون !
بیا تا بُن‌بست‌ِ نفس ! بیا تا سقف‌ِ بی‌ستون !
بیا ! بیا ! تا وابشن پلکای مات‌ِ پنجره !
می‌خوام تو رُ داد بزنم ، تا سرطان‌ِ حنجره !
بیا تا دوباره دیدن ! تا سَرِ قله دویدن !
نوبت‌ِ خوندن‌ِ نورِ ، دیگه بسه این شنیدن !
بیا تا رقص‌ِ دوباره ! بیا تا مرزِ ستاره !
بیا تا چشمه‌ی خورشید ! بیا تا گلیم‌ِ پاره !
بیا تا ضیافت‌ِ من ! بیا تا اوج‌ِ شکفتن !
وعده‌ی آخرِ بوسه ، اونورِ حصارِ پیرهن !
بیا تا تکرارِ جنون ! بیا تا یخ بستن‌ِ خون !
بیا تا بُن‌بست‌ِ نفس ! بیا تا سقف‌ِ بی‌ستون !
بیا ! بیا ! تا وابشن پلکای مات‌ِ پنجره !
می‌خوام تو رُ داد بزنم ، تا سرطان‌ِ حنجره !
